24 september 2025
Mijn herberg aan de Camino - Een verhaal over liefde, troost, hoop en gastvrijheid
Anna Visser: weeral een verloren en gekwetste ziel in een veel te langzaam herstelproces, een burn-out of een aanslepende verliesverwerking? Een amateuristisch boek waarin iedereen die het even moeilijk heeft zich meteen herkent? Wekelijks is er wel een treurig iemand die een ziekte, een verlies of een diepe ontgoocheling van zich afschrijft. Neen, ‘Mijn herberg aan de Camino’ is gelukkig totaal verschillend van zo’n diepzinnige loutering, zielige nostalgie, tristesse of ordinair natrappen. Ik kan het weten want ik probeerde het ook eenmalig na mijn onvrede over inhumane detentie met ‘Seks in de gevangenis’.
Anna Visser is geen onbekende in de Nederlandse mediawereld, vandaar wellicht ook haar professionele, boeiende zelfs frisse schrijfstijl. Deze diepmenselijke page-turner begint met wat er meteen nadien kwam. Nadien? Na haar intens maar veel te kort liefdesverhaal met Chris gaat het plots vreselijk mis. Beiden hadden een leven vooraf, zelfs kinderen voor de passie begon en niks kon hun pril geluk stukmaken. Alles speelt zich af tegen de achtergrond van hip Rotterdam en de mediawereld. Plots slaat het noodlot toe. Tijdens een gezellig uitje met een vriendin in Frankrijk krijgt Anna plots het vreselijke nieuws. Chris kreeg een fatale hartaanval. De wereld van Anna stort ineen en de harde confrontatie met de ex en de familie van Chris tijdens de uitvaart maakt het alleen maar erger. Anna koesterde in haar jeugd en vorig huwelijk een sluimerende passie voor Spanje. Ze zou er ooit wel eens gaan wonen!
Twee maanden na de dood van Chris neemt ze een drastisch besluit. Ze zal heel alleen de Camino naar Santiago de Compostella lopen. Daarbij kiest ze voor een alternatieve en minder gekende route, de Camino Portugues vanuit Porto. Daar begint dit werk over ontmoetingen, ervaringen, verhalen en loslaten. Therapeutisch en zielig? Nooit die indruk gehad tijdens het lezen! Sterker nog, ergens krijg ik langzaamaan ook zin in die Camino!
Ik nam het boek mee naar ons huis in Spanje en las het opnieuw en opnieuw en opnieuw. In Zuid-Spanje zitten we een heel eind van de Camino en toch betrapte ik mezelf erop dat ik het glooiende landschap, de Spaanse sfeer en vooral de mensen rond onze woning voortdurend koppelde aan de Camino zoals beschreven door Anna. Bewust gekozen voor atheïsme en daarenboven weinig voeling met het geitenwollensokken gedoe moet ik mijn mening na dit ‘on the road’ verhaal nu toch eventjes dringend herzien. Zowat ieder hondje of baasje van een hondje spreek ik hier en ginds aan. Reisverhalen en de reizigers zelf boeien me altijd en of die nu gelovig zijn of niet kan me dan geen barst schelen. Welnu, zoals Anna haar tocht naar één van de topbestemmingen van het katholiek geloof beschrijft was ik er zelf graag ook bij geweest. Haar quotes zoals “Wandelaar, er is geen weg; alleen de rimpelingen van de zee” (Antonio Machado) doen nadenken.
Terug in Nederland rijpt niet alleen haar idee om definitief naar Spanje te verhuizen, want dat was er al lang voordat ze Chris leerde kennen. Dan zijn er uiteraard heel wat moeilijke praktische en morele hindernissen te nemen. We kennen allemaal de voor de sensatiezieke kijkers in scène gezette drama’s en mislukkingen van het programma ‘Ik vertrek’. Zomaar definitief verhuizen naar het buitenland is geen sinecure. Ook de droomjob in Nederland waarvoor ze recent solliciteerde en grote kans maakte zegt ze op de valreep af. Op de Camino del Norte is een ‘Albergue Aves de paso’ te koop en hals over kop neemt ze een besluit dat de rest van haar leven zal veranderen. Ze belt meteen eigenaar Javier en een kleine week later is ze in Spanje. Het pand ligt in een liefelijk klein dorpje en werkte voorheen onder het ‘donativo’ systeem. Als herbergier bied je een eenvoudige soms gemeenschappelijke slaapplaats, wasgelegenheid, een streekgebonden gezond avondmaal en een stevig ontbijt. De pelgrim betaalt wat hij of zij kan missen en trekt uitgerust en fluitend verder richting Santiago de Compostella.
In het boek leer je veel bij over die bewuste Camino, de omgeving, het herbergsysteem, de pelgrims en hun motieven maar vooral ook over Anna Visser. Reeds vermeld, ik ben 68-plus en niet echt een grote fan van blaartrekkend rugzaktoerisme. Ik word niet euforisch of plots spiritueel bij een fascinerend vergezicht, een kampvuur of tijdens een kuitenbrekende boswandeling. Ik hoef ook niet echt alle ellende te weten van die melancholische of depressieve medereiziger. Ik verkies een luxueuze Parador boven een herberg met slaapzalen en een kingsize bed boven een stalen stapelbed. En toch! Ik heb echt genoten van dit ‘on the road’ verhaal. Hou het stil maar ik zou ook wel eens een kort stukje van die Camino willen aflopen en als het kan logeren in de albergue van Anna Visser.
“Ze kwamen alleen of met hun partner, hun zus, hun kind of hun ezel. Of met hun ex. Er waren jonge pelgrims die niet meer mee wilden doen met de ratrace van stress en presteren, er waren ouderen die met pensioen waren en die nu eindelijk die tocht konden maken waarvan ze altijd hadden gedroomd. Er waren pelgrims die de gitaar pakten en zongen met elkaar, degenen die hun medepelgrims verleidden tot ingewikkelde yogaposes op de vloer. Er zullen nog vele pelgrims volgen. Morgen zijn ze weer van harte welkom in Albergue Aves de Paso in Pendueles, mijn herberg aan de Camino. Maar niet vandaag. Aujourd’hui fermé à cause de l’amour.” Anna Visser, blz. 253-255)
Inderdaad, Mijn herberg aan de camino is niet alleen een heel menselijk en plezant reisverhaal maar eindigt waarmee het begonnen is, de liefde! Veel leesgenot! “Anna, un fuerte abrazo.”
Michel Ackaert
