5 juli 2024
Bechamel mucho
Na ‘De Helaasheid der Dingen’ en ‘Godverdomse dagen op een godverdomse bol’, is dit weeral een werk van Dimitri Verhulst dat je in één ruk uitleest. Het is zijn vijfentwintigste boek in vijfentwintig jaar.
Neem het mee op vakantie. Leg het even naast je op die om 06.00 uur met handdoek gereserveerde ligzetel naast het overvol zwembad van dat all-in hotel en je komt er nooit meer terug. Bechamel mucho is pijnlijk herkenbaar, hilarisch maar ook een beetje zielig.
‘In Spanje is alles straffer: de koffie, de look, de sigaretten, de baardgroei. Dus misschien ook wel de rouwverwerking.’
Dimitri Verhulst
Dimitri beschrijft deze aanklacht tegen de consumptiemaatschappij en platvloersheid op zijn eigen ietwat grove manier. Bechamel, een saus die als je niet oppast soms wel eens klontert.
‘Animatoren. Je denkt dat ze zijn besneden. Maar in werkelijkheid is hun voorhuid gewoon afgesleten.’
Uit Bechamel Mucho
Alex is een aan lager wal geraakte ondernemer. Hij had ooit het briljante idee om heel exclusief kwaliteitskaas te maken van… moedermelk! Het loopt helemaal fout en op de vlucht voor schuldeisers, deurwaarders en een nymfomane vriendin belandt hij berooid en gescheiden op het vakantie-eiland Mallorca. Als veertiger eigenlijk een beetje te oud voor de job van animator beschrijft hij de vrouwelijke klanten en vooral wat hen naar het hotel heeft gebracht. Het spreekt vanzelf dat de schrijver ook de vakantiegangers aan het woord laat. Hoe denken die dames eigenlijk over Alex?
Kersverse weduwe Elma: ‘Haar stond nu een beleefdheidspraatje te wachten met een hotel-Romeo die wellicht zo intelligent was dat hij later kon dementeren zonder dat het iemand opviel’.
Kersverse weduwe Elma: ‘Haar stond nu een beleefdheidspraatje te wachten met een hotel-Romeo die wellicht zo intelligent was dat hij later kon dementeren zonder dat het iemand opviel’.
Alex is wellicht de enige enthousiaste toehoorder van de lang vergeten Ierse zangeres Cailin Brady. Ze dweilt de hotels af met een repertoire waarmee ze ooit op Glastonbury, Pinkpop, Affligem en Asnières-sur-Nouère stond. Nu gaat ze vreselijk gênant af op de kaduke bühne van een lawaaierig clubhotel in Mallorca. De falende mens, er is niks vermakelijker. Na haar eenmalige hit Blame it on the Baileys en haar mislukte imitatie van Amy Winehouse strompelt ze vloekend van het podium. Het is meteen het laatste concert van Cailin Brady. Twee dagen later wordt ze tussen de lege flessen en de loze pillendozen koud en blauw en stijf aangetroffen op een hotelkamer in Port de Sóller.
Zit er echt geen rem op Dimitri Verhulst en gaat hij wel heel ver in zijn beschrijvingen, dan is dat maar zo. De vrouwen in het verhaal van Alex worden respectloos hard aangepakt. ‘Pure cunnilinguskunst. Als een vrouw dit, overigens best lange, gedicht gebeft kreeg en de luster niet naar beneden krijste, dan diende haar een oorkonde van frigiditeit te worden uitgereikt’. Hoe is zijn Duits wil zijn toekomstige werkgever weten? ‘Sie muss nicht schön sein. Sie muss nicht klug sein. Sie muss nicht reich sein, nein. Kein Modell mit langen Schritten, Doch dicken Titten.’ Prima. Alex krijgt de job en is platzak op weg met een vrijgevige trucker richting Spanje. Met vooral dank aan Rammstein.
Na naaktloopster Peggy Pils in België, die op hem haar perverse spelletjes uittest, is er later in Mallorca de pas gescheiden geile Gerda. De airhostess Ilona valt voor zijn ouderwetse charmes en het uitgeblutst koppel Kurt en Mireille zijn hun puberdochter maar vooral elkaar kotsbeu. ‘De symbiose van haar huwelijk kwam die namiddag tot uitdrukking in een simultane kreet: precies op het moment dat haar man het in de pub uitbrulde van vreugde omdat Lukaku in de toegevoegde tijd een doelpunt scoorde, kwam zij onder een olijfboom tot een hoogtepunt zonder weerga. Het schuldgevoel dat ze verwachtte bleef achterwege.’
‘De mensen boden massaal onderdak aan de gevluchte schoonheden uit de bestookte natie: uit naastenliefde, omdat men een goedkope poetsdame kon gebruiken, in de hoop er af en toe eens op te kruipen.’
Dit boek is plots heel actueel want daar in dat hotel is ook Zoja, die gescheiden van haar man Pavel aan het front in Oekraïne, gesponsord is door een vriendelijk Frans gastgezin. ‘Ze gaat zich op haar hotelkamer te buiten aan haar Satisfyer pro 3+ waarmee ze zich een kutschudding masturbeert en uitput.’ In het schaaktornooi is ze de beste, maar aan het zwembad in een sexy zwarte tankini bikini met gesuggereerde geveinsde preutsheid, laat het resultaat zich makkelijk raden. Ze typeert Alex perfect op het einde van dit verhaal: ‘Die man was geen animator, dat had ze gisteren meteen gezien, maar iemand die zelf ook op de vlucht was voor een bepaald soort oorlog.’
Dit boek is plots heel actueel want daar in dat hotel is ook Zoja, die gescheiden van haar man Pavel aan het front in Oekraïne, gesponsord is door een vriendelijk Frans gastgezin. ‘Ze gaat zich op haar hotelkamer te buiten aan haar Satisfyer pro 3+ waarmee ze zich een kutschudding masturbeert en uitput.’ In het schaaktornooi is ze de beste, maar aan het zwembad in een sexy zwarte tankini bikini met gesuggereerde geveinsde preutsheid, laat het resultaat zich makkelijk raden. Ze typeert Alex perfect op het einde van dit verhaal: ‘Die man was geen animator, dat had ze gisteren meteen gezien, maar iemand die zelf ook op de vlucht was voor een bepaald soort oorlog.’
Het einde van het boek is meteen ook het einde van het seizoen en alle nostalgie die daarbij komt. Je hoort zo de stem van Gilbert Bécaud in C’est en septembre. Het lied, oorspronkelijk van Neil Diamond, beschrijft, weliswaar in Frankrijk, het einde van de vakantie en wat er de maanden daaraan vooraf ging. ‘Massaal veel vreemde trezebezen met hun veel te dikke meloenen (cavaillons welteverstaan) op de anders zo rustige marktjes.’ Eindelijk rust? Helemaal niet, want Alex krijgt daar in Mallorca plots bezoek van Tamara, zijn ex-vrouw.
Niet iedereen en vooral nu in deze woke-tijd zal dit boek appreciëren. Zijn clichébeeld van vrouwen en een denigrerend woordgebruik zal voor sommigen te ver gaan. Ik althans, heb ervan genoten. Mijn langetermijngeheugen werd geprikkeld. (Geeraerts, Wolkers, …) Dimitri Verhulst rondt zijn verhaal af met een subliem “onepisch vers” dat je zeker meermaals zal lezen en herlezen. Ik heb dit werk integraal tot driemaal toe gelezen!
‘Je vliegt voor de prijs van vier dweilen
Naar een strand om er te geilen
Op al wat rond en blond is’.
Michel Ackaert
Meer van Michel Ackaert
‘Je vliegt voor de prijs van vier dweilen
Naar een strand om er te geilen
Op al wat rond en blond is’.
Michel Ackaert
