‘Breendonk. Kroniek van een vergeten kamp’ werd geschreven  door Jos Vander Velpen. Hij is advocaat en voormalig voorzitter van de Liga voor de Mensenrechten.  Met dit boek schreef hij het verhaal van het kamp tijdens de tweede wereldoorlog. Dat kamp was in handen van de Duitse SS. Er waren ook Belgische of Vlaamse SS’ers betrokken bij de bewaking en het dagelijks bestuur. Het was een zogenaamd opvangkamp. In totaal zijn 3456 krijgsgevangenen van het kamp bekend, maar wellicht waren het er meer. Het gaat over de periode september 1940 tot september 1944. Voor het grootste deel waren de gevangenen Joden, verzetslui en zogenaamde asociale personen. Dat betekent dat er zowel vrij gewone mensen als geletterden, intellectuele mensen verbleven. Zij moesten bijna allemaal dwangarbeid verrichten, in de praktijk ging het om zware handenarbeid waartoe niet iedereen geschikt was. Bovendien moesten ze het stellen met een zeer karig rantsoen, dat niet voldeed om zware handenarbeid te verrichten. Ze stonden ook bloot aan de grillen van de kampbewakers die geregeld gevangenen sloegen en mishandelden. Zodoende zijn er meer dan 80 mensen overleden aan ontberingen en mishandelingen. Er zijn ook talrijke executies uitgevoerd, meer dan 300. Die executies vonden plaats in het kamp zelf. Sommigen werden naar elders gevoerd:  naar de Rijksschietbaan in Schaarbeek  en naar Nederland. Naast executies voor een vuurpeloton werden sommigen opgehangen. In veel gevallen ging het om represailles voor aanslagen van het verzet. Van een proces was geen sprake. Er heerste willekeur en rechteloosheid. Nog eens 2000 gevangenen werden afgevoerd naar werkkampen in het oosten. Weinigen hebben dat overleefd en zijn teruggekeerd na de oorlog. Breendonk werd dan ook het kamp van de sluipende dood genoemd. Het kampleven was schandelijk en mensonterend.