De auteur vindt de wortels van het hedendaagse woke-denken terug in enerzijds het cultuurmarxisme van Antonio Gramsci en de Critical Theory van de Frankfurter Schule (met iemand als Herbert Marcuse) en anderzijds het postmodernisme van iemand als Michel Foucault. Met het marxisme heeft woke alvast één basisgedachte gemeen: het komt er niet op aan de wereld anders te interpreteren, maar om de wereld te veranderen. De woke-strijders worden in het Engels ook social justice warriors genoemd of strijders voor sociale rechtvaardigheid. Drie begrippen staan hierin centraal: inclusie, diversiteit en gelijkheid. Wie woke kritisch wil benaderen, begint met een groot retorisch nadeel. Wie is immers tegen sociale rechtvaardigheid en tegen gelijkheid? Boonefaes argumenteert dat woke enerzijds deze schijnbaar positieve begrippen gebruikt en anderzijds iets anders bedoelt dan wat we gewoonlijk onder deze begrippen verstaan. Zo gaat het bij gelijkheid niet om gelijke kansen, maar om gelijke uitkomst. Als de uitkomst ongelijk is (personen uit minderheidsgroepen zijn bijvoorbeeld minder vertegenwoordigd in beleidsfuncties), dan wordt dat automatisch toegeschreven aan racisme en discriminatie of aan het patriarchaat (als het gaat om de ongelijke vertegenwoordiging van vrouwen). Andere factoren spelen in het woke-denken geen rol en worden sowieso niet onderzocht. Diversiteit wordt anders begrepen, in geen geval duldt woke een diversiteit aan opinies. Mensen uit minderheidsgroepen worden in dit diversiteitsdenken niet gestimuleerd om hun lot te verbeteren, neen hun slachtofferschap wordt steeds beklemtoond en wordt verbonden aan een morele superioriteit. Woke streeft niet naar verbetering van de plaats van minderheidsgroepen in de samenleving, integendeel worden de (vermeende) privileges van blanken of meerderheidsgroepen op de korrel genomen, met de bedoeling ze (later) af te schaffen. Boonefaes noemt dit een 'negatief egalitarisme'.