4 februari 2019
Een Duits Meisje. Mijn leven in een neonazifamilie.
De nazi-ideologie behoort niet tot het verleden in Duitsland. In heel wat Duitse gezinnen worden kinderen nog opgevoed met normen uit het Hitler-regime: Völkisch, paramilitair, heimattrouw, kortom met extreemrechts gedachtengoed dat zich verzet tegen de hedendaagse maatschappij en democratie.
In het boek ‘Een Duits meisje’ zet een vrouw uit een neonazifamilie uiteen hoe ze van jongs af werd gebrainwasht door een extremistische vader en hoe ze als zeer jonge tiener al terecht kwam in een gewelddadig milieu van neonazi’s die ze soms ook zuipnazi’s noemt.
Heidi Benneckenstein is er niet te beroerd voor om haar bruin verleden uit de doeken te doen en aan te tonen hoe moeilijk en gevaarlijk het kan zijn om eruit los te geraken. Eenmaal lid van die ‘scene’ word je constant in de gaten gehouden en getest.
“De meeste mensen hebben er geen flauw idee van, hoe diep het extreemrechtse gedachtengoed is doorgedrongen in de gewone maatschappij” schrijft Benneckenstein. De samenleving is verdeeld, en hele landen drijven tegenwoordig af naar rechts. Het spook van angst en uitsluiting danst door de hoofden van de mensen. Het vernislaagje van onze beschaving is zeer dun geworden.
“De meeste mensen hebben er geen flauw idee van, hoe diep het extreemrechtse gedachtengoed is doorgedrongen in de gewone maatschappij” schrijft Benneckenstein. De samenleving is verdeeld, en hele landen drijven tegenwoordig af naar rechts. Het spook van angst en uitsluiting danst door de hoofden van de mensen. Het vernislaagje van onze beschaving is zeer dun geworden.
Heidi Benneckenstein vertelt hoe haar familie in de vrees leeft voor een nieuwe oorlog, en hoe haar vader die vrees aanwakkert met beelden van honger en dood uit de Tweede Wereldoorlog. In de kelder worden zelfs voedselvoorraden aangelegd. “Deze mensen hebben een vijand nodig en apocalyptische visioenen om zich te wapenen tegen de angst… Hoe absurd het ook klinkt, voor mij was het een realiteit.”
Naarmate de auteur ouder wordt, komen er barsten in haar overtuiging - vooral door contact met andere neonazi’s. Vaak hebben ze niet eens een visie van het nazisme en zijn ze er vooral op uit om herrie te schoppen, te provoceren met de Hitlergroet, zich te bezuipen. De jeugdkampen waar ze als heel jonge tiener aan deelnam, op bevel van haar vader, waren een verlenging van de Hitlerjugend met al zijn strenge militaristische gedragscodes.
Alles was georganiseerd volgens een streng systeem, gebaseerd op prestaties, uitverkiezingen, hiërarchie en tegen het einde een eedaflegging als lid van het Deutsche Jungvolk.
Alles was georganiseerd volgens een streng systeem, gebaseerd op prestaties, uitverkiezingen, hiërarchie en tegen het einde een eedaflegging als lid van het Deutsche Jungvolk.
“Het lijkt waarschijnlijk dat er in Duitsland nog duizenden kinderen opgroeien in gezinnen die het nationaalsocialistisch gedachtengoed aanhangen. Ze groeien op met wapens, geweld, naziparafernalia en liederen van de Hitlerjugend, maar verschuilen zich achten een burgerlijke façade.”
Heidi Benneckenstein
De voedingsbodem voor extreemrechtse opvattingen is persoonlijke onvrede. Omdat ze zo erg op zichzelf gefixeerd zijn, geraken ze te emotioneel afgestompt om hun persoonlijke situatie kritisch onder de loep te nemen.
De auteur vermeldt ook de gevaarlijke rechtse internetplatforms, waarvan bepaalde delen voor de gemiddelde bezoeker ontoegankelijk zijn. Daar wordt gegoocheld met nazi-iconen, verboden muziek en propaganda - zoals de bewering dat de holocaust niet heeft plaatsgevonden. Dit doet denken aan websites van ‘Schild en Vrienden’ die in ons land actief zijn, en die minstens even gevaarlijk kunnen worden.
De auteur vermeldt ook de gevaarlijke rechtse internetplatforms, waarvan bepaalde delen voor de gemiddelde bezoeker ontoegankelijk zijn. Daar wordt gegoocheld met nazi-iconen, verboden muziek en propaganda - zoals de bewering dat de holocaust niet heeft plaatsgevonden. Dit doet denken aan websites van ‘Schild en Vrienden’ die in ons land actief zijn, en die minstens even gevaarlijk kunnen worden.
Verhelderend is Benneckensteins psychologische analyse van de meeste neonazi’s waarmee ze omging. Werk of een diploma zijn niet belangrijk; het gaat om andere dingen dan je carrière. Je moet offers brengen. Wat voor het individu een ramp is, is een zegen voor de beweging. Kameraden die de sprong naar de maatschappij niet redden, klampen zich des te fanatieker vast aan de naziscene en haar nefaste symbolen. Ze leggen de schuld niét bij zichzelf, maar bij het systeem, het establishment dat mensen als zij met de nek aankijkt.
De auteur van het boek heeft tijdig ingezien, dat de nazibeweging alleen streefde naar zinloos geweld, maar zelfs voor moord en brandstichting niet terugdeinsde.
Haar verhaal maakt duidelijk – zoals we ook in Vlaanderen vaststellen – dat extreemrechts gedachtengoed blijft voortbestaan door de generaties heen.
Meer van Guido-Jules Kindt
Haar verhaal maakt duidelijk – zoals we ook in Vlaanderen vaststellen – dat extreemrechts gedachtengoed blijft voortbestaan door de generaties heen.
