10 oktober 2025
K*t en/of kl&te
Enorm boos en zelfs woedend, ben ik! Niet op de maatschappij of wereld, maar op mijn rotlijf! Mijn geest zou nog veel willen doen, maar mijn lijf stopt en wil niet meer. Ik herken het niet meer en wil het zelfs niet meer. Nee, ik zag mezelf nog nooit zo boos en heb mezelf al vaak horen vloeken, hoor.
Ik werd gisteren weer opgenomen in ziekenhuis AZ Rivierenland in Bornem. Twee sympathieke, jonge ambulanciers kwamen me thuis oppikken. Het was heel vroeg en zelfs nog donker. Wanneer ze me in de ziekenwagen zetten en vertrokken vroeg de blonde ambulancier die naast me zat of ik goed op de brancard lag. Ik knikte bevestigend en vroeg hem meteen waarom er wel zwaailichten te zien waren, maar de sirene niet te horen was. Ik miste het luide en zeurende geluid dat iedereen op iets slechts wijst. Als rotzakje wil ik immers dat iedereen hoort dat ze plaats moeten maken voor me omdat het slecht met me gaat en ik dringend hulp nodig heb. De meeste mannen zouden zoals ik op dat vlak meer aandacht vragen. Vrouwen zouden volgens sommigen meer terughoudend zijn en dan zeker geen aandacht willen, maar ik weet niet of dat klopt. De chauffeur zette de sirene trouwens onmiddellijk op wanneer we de woonwijk verlieten.
Op dat moment dacht ik meteen aan een gesprek dat ik enkele jaren geleden had met een therapeute in een ander ziekenhuis. Ik had toen veel last van aangezichtspijn. Wanneer ze me zag en we elkaar begroetten, vroeg ze me hoe het met me ging en ze leek eigenlijk blij me terug te zien. Dat is niet zo verwonderlijk, want doorgaans ben ik best een aangenaam, fijn en zelfs ronduit leuk ventje. Misschien wat zwijgzaam en zelfs introvert, maar zeker geen hatelijk type.
Omdat ik wou laten zien en horen dat ik toen een enorm onaangename periode en pijnlijk leven had, beantwoordde ik haar vraag door te zeggen dat ik ‘een k*tlijf heb’. Tot mijn verbazing schudde ze niet alleen meermaals haar hoofd afwijzend heen en weer terwijl ze haar lippen bijna smakkend tuitte, maar nam ze me vast bij m'n schouders en zei ze eerst dat ik verkeerd ben een kl&telijf heb. Wanneer ze zag dat ik haar reactie bijzonder vreemd vond, riep ze nogmaals en deze keer veel luider dan de eerst keer: ‘Nee, je hebt een kl&telijf en geen k*tlijf!’. Wat later legde ze me uit dat volgens haar enkel iets mannelijk zo slecht kan zijn.
Omdat ik op dat moment absoluut geen zin had om over zoiets te praten en discussiëren, knikte ik en zei ik verder niet veel meer. Een gesprek voeren door naar geslachtsdelen te verwijzen is één ding, maar een discussie voeren wanneer ik een enorm slechte periode doormaak, doe ik liever niet.
Bij deze mijn mening over een mogelijk verschil tussen mannen en vrouwen: behalve enkele verschillen op lichamelijk vlak, denk ik niet dat ze verschillend zijn. Voor mij kan zowel k*t als kl&te dus. En u?