2 maart 2021
De arrogante mens en de vreemde regenworm
Ik heb geen drugs nodig om bizar te zijn. Een hele tijd geleden werd ik immers als mens geboren en dat zijn de vreemdste wezens in het dierenrijk, niet? De overtuiging dat we meer en beter zijn dan alle andere dieren, enkel en alleen omdat we rationeel zijn, zou bovendien best wel eens kunnen duiden op arrogantie. Dat is dan weer een eigenschap die enkel mensen kunnen hebben. Hoewel muggen dat ook kunnen zijn, maar dat denk ik alleen als ze me blijven lastigvallen en irriteren. Nee, serieus, alleen mensen kunnen arrogant zijn, of beter: de mens ís arrogant.
Versta me niet verkeerd, jezelf meer en beter voelen dan een regenworm, heeft niets te maken met arrogantie. Dat lijkt me immers gewoon heel duidelijk. Jezelf meer en beter voelen dan een persoon die voor jou niet meer is dan een ongewerveld dier als de 'lumbricus terrestris' (regenworm), dat is pas arrogant! Niet alleen omwille van het hebben van een ruggengraat of wervelkolom trouwens. Het gaat om het hebben van verstand (of juist niet). Maar zoiets uitleggen, laat ik liever over aan filosofische antropologen of andere slimme mensen. Daar ben ik dus te dom voor.
Toch ben ik niet de enige vreemde die ik ken, want ik ken best veel mensen. Meer nog, een van de vreemdste mensen in mijn omgeving die ik natuurlijk niet bij naam ga noemen, is zo'n zelfingenomen, hooghartig en dus uiterst arrogant individu. Ze besloot ooit om een of andere reden – met een N, hé! – haar tanden niet meer te poetsen. Ze moet nog heel jong geweest zijn toen ze die beslissing nam. Je zou anders immers onmogelijk kunnen uitleggen waarom het glazuur van haar voorste tanden dat normaal gezien wit zou moeten zijn, bedekt wordt door zo'n dikke, aangekoekte, bruinzwarte (nee, het is al lang geen beige meer!) laag bestaande uit inmiddels rotte etensresten. Tenzij het een ziekte of zeldzame aandoening zou zijn natuurlijk, maar dat denk ik echt niet.
Wanneer ze me ziet, zwaait ze wel altijd vriendelijk naar me en roept dan vrij luid dat 'vreemden' – en dan heeft ze het over enkele allochtonen of mensen met een migratieachtergrond – weer te dicht bij haar huisje liepen en speelden. Dat zou haar storen en zelfs verdacht zijn, maar ik vrees dat haar angst een lelijke naam heeft die haar niet zo schone uiterlijk zou kunnen verklaren: xenofobie.
Mensen die 'verkeerd' denken of zijn, kunnen immers niet mooi zijn. Soms zijn ze zelfs lelijk, zowel individueel als in groep. Misschien is uiterlijke schoonheid daarom alleen al relatief en voor iedereen anders? Bovendien is de dame waarover ik het had, die met het lelijke gebit, ervan overtuigd dat ik dan weer diegene ben die arrogant zou zijn.
Daarenboven heb ik de indruk dat ik mezelf, zowel lichamelijk als geestelijk, bijna dagelijks moet zoeken en (her)ontdekken. Ook de wereld rondom me en ver daarbuiten. Ik denk dus niet dat ik constant zoek door mijn beperkingen of degeneratieve aandoening. Voortdurend zoeken, grabbelen, wroeten en woelen is dan weer het enige dat ik gemeen heb met regenwormen. En u?
Meer van Adil Fraihi