10 oktober 2024
Laten we eerlijk zijn
Anuna De Wever heeft nationale bekendheid verworven toen ze 2019 startte met de klimaatbetogingen van Youth for Climate. Sindsdien heeft ze een lange weg afgelegd, zo blijkt uit dit boek. Daarom is het interessant om dit te lezen.
Dit boek van Anuna De Wever geeft niet geheel chronologisch de stappen mee die ze heeft afgelegd. Ze begint natuurlijk met de schoolstakingen om in Brussel te betogen voor het klimaat. Maar over haar stage nadien bij de groene fractie in het Europees parlement vernemen we zo goed als niets. Ze heeft het wel over ontmoetingen in het Amazonewoud met inheemse mensen.
Ze vermeldt haar moeilijkheden om als woordvoerster van de klimaatjongeren op te treden in de media, omdat ze aanvankelijk jong en onervaren is. Ook schrijft ze over Pukkelpop 2019 waar ze de massa toesprak en uitgejouwd werd. Over de steun die ze kreeg van onder andere Greenpeace, mensen als de Vlaamse Bouwmeester Leo Van Broeck en klimaatonderzoeker Jean-Pascal van Ypersele vernemen we in dit boek niets. Ook is haar boek geen haarscherpe analyse van de toestand van het klimaat op aarde en wat wetenschappers van het IPCC daarover te melden hebben. Ze gaat ervan uit dat de lezer evenzeer die toestand dramatisch noemt. Nergens probeert ze het te hebben over concrete maatregelen om de fossiele uitstoot te reduceren.
Wel schrijft ze uitgebreid over teleurstellingen in politici, zonder veel namen te noemen. Eén keer vernoemt ze Alexander De Croo. In dit boek heeft Anuna De Wever het wel uitgebreid over wat we gerust haar radicalisering kunnen noemen. Ik wens deze passage te citeren:
"De klimaatcrisis gaat dus niet over het klimaat.
Het gaat over een economisch systeem dat uitbuit.
Het gaat om racistische en patriarchale ideologieën die uitbuiting verantwoorden.
Het gaat over geopolitieke structuren die ongelijkheid in stand houden en een elite die onze gemeenschappelijke ecosystemen verwoest om vast te houden aan de macht.
Het gaat over imperialisme, over de verslaving van rijke westerse landen aan kapitalistische expansie, over kolonialisme en ook over genocides en militaire invasies om expansie te beschermen.
En het gaat om fysieke muren die gebouwd worden rond Europa, omdat het systeem liever mensen ziet verdrinken in de Middellandse Zee, dan verantwoordelijkheid te nemen voor de crisissen die het heeft veroorzaakt."
"De klimaatcrisis gaat dus niet over het klimaat.
Het gaat over een economisch systeem dat uitbuit.
Het gaat om racistische en patriarchale ideologieën die uitbuiting verantwoorden.
Het gaat over geopolitieke structuren die ongelijkheid in stand houden en een elite die onze gemeenschappelijke ecosystemen verwoest om vast te houden aan de macht.
Het gaat over imperialisme, over de verslaving van rijke westerse landen aan kapitalistische expansie, over kolonialisme en ook over genocides en militaire invasies om expansie te beschermen.
En het gaat om fysieke muren die gebouwd worden rond Europa, omdat het systeem liever mensen ziet verdrinken in de Middellandse Zee, dan verantwoordelijkheid te nemen voor de crisissen die het heeft veroorzaakt."
Ik vind deze passage heel representatief voor de inhoud en de teneur van Anuna De Wevers discours. Hieruit kan je als lezer duidelijk haar radicalisering afleiden. Ze fulmineert tegen “het systeem” (dat ze soms verduidelijkt als kapitalistisch), tegen de “1 procent”. Ze heeft kritiek op onze democratie en onze politici die de status quo verdedigen en in stand houden.
Ze gelooft niet meer in groene groei, omdat ze groei als een onmisbaar element ziet in het kapitalistische systeem. Ook Frans Timmermans en zijn ‘green deal’ krijgen in haar visie weinig bijval. Ze schrijft wel over onderwerpen die niets met het klimaat te maken hebben, zoals de situatie in Gaza die ze als een genocide bestempelt.
Anuna De Wever zegt wel dat er alternatieven zijn maar werkt dat niet uit: nergens vernemen we hoe die alternatieven er volgens haar uitzien. En hoe die te bereiken? Ergens laat ze het woord revolutie vallen, maar meer hierover vernemen we als lezers niet.
Het is voor mij duidelijk dat Anuna De Wever een weg ingeslagen is die niet zal leiden tot een oplossing voor klimaatsysteem. Want als we eerst moeten wachten op een revolutie die een onduidelijk alternatief moet inleiden, dan zal de klimaatcrisis ondertussen alleen maar toenemen. Wat er nodig is volgens mij is het ecomodernisme, zoals we dat bijvoorbeeld bij Maarten Boudry lezen in zijn boek Waarom ons klimaat niet naar de knoppen gaat (als we het hoofd koel houden). Maar ik stel vast dat Anuna De Wever reeds ver verwijderd is van de klimaatproblemen en de redelijke oplossingen. Ook het ecomodernisme zal ze dus verwerpen.
Anuna De Wever is inderdaad eerlijk in haar betoog. Maar ik kan alleen maar vaststellen dat de weg die ze ingeslagen is een doodlopende straat is.
Fons Mariën
Meer van Fons Mariën
Fons Mariën
