Je kan dus - voor één keer - in een zetel achteruit gaan liggen en lezen zonder dat je weer eens met je neus op een onprettig “heden” gedrukt wordt en geconfronteerd met kortzichtigheid, onrechtvaardigheid, flagrante ongelijkheid, hebzucht, moedwil, misdaad, uitbuiting, oneerlijkheid en ga zelf zo maar verder. Waar de briefschrijvers het over hebben is immers de wereld zoals ze hem droomden en hij ook geworden is. Of zoals ze nu dromen dat hij  gaat worden, natuurlijk. Je zit dus, al lezend, in die gemakkelijke zetel, in een mooie, veilige, warme wereld, in een wolk van lyrische gedachten neergepend door de 18 auteurs.

Trouwens, als je echt wil, hoef je niet eens de inspanning te maken van het lezen. Je krijgt in het boek immers een QR-code mee die je transporteert naar “Het Rijk der Vrijheid” in  een Youtube filmpje waarin 7 van de 18 auteurs hun bijdrage voorlezen op de achtergrond van idyllisch vogelgetjirp.

Voor één keer mag EPO ook eens dromen en een beeld ophangen van een ideale wereld, de wereld zoals die zou zijn als we al de ontsierende lelijkheid in onze huidige maatschappij zouden weggeveegd hebben en ons voorstellen dat we zouden leven op een planeet geregeerd door liefde,  empathie, solidariteit, rechtvaardigheid en hoop. “Het  Rijk der Vrijheid” zoals gepresenteerd door de 18 van Epo.

Een greep hieruit:

Een wereld

waar de fameuze 1% solidair geworden zijn – vooral met de groeiende  groep veel armeren - en nu een juiste hoge belasting betalen;

waar je niet moet werken om te (over)leven maar werken omdat je iets doet waar je aanleg voor hebt, plezier aan beleeft, er ondertussen ook nog de kost en respect mee verdient;

waar het klimaat is gered, de lucht is gezuiverd, ook van cynisme;

waar de kleur van je huid niet belangrijker is dan de kleur van je ogen;

waar mensen, als ze oud zijn, niet meer in privaat-instellingen gedumpt worden waar aandeelhouders dividenden opstrijken ten koste van povere verzorging en ongezond, minderwaardig eten;

waar meer en meer fascistische groeperingen, regeringen en potentaten de boel in handen namen en nu vervangen zijn door representatieve bestuursorganen;

waar er  muren gebouwd werden waar voorheen geen grenzen meer bestonden. De jongere generatie kent het bestaan ervan die nog maar enkel uit de geschiedenislessen en toeristische uitstappen.                                                                                                                                                                   

Het was een wereld waar journalisten vermoord worden omdat ze zich kritisch durfden uitlaten over de heersende despoot, de toestand in het land en de onverzadigbare machtshonger.

Een wereld waar wetenschappers doodsbedreigingen kregen omdat ze de raad gaven maatregelen te nemen die iemands vrijheid een beetje konden beperken in het algemeen belang.

Een economisch systeem bestond waarin niet hoefde nagedacht te worden over de toekomst want er moest immers winst gemaakt worden.

Waar kinderen in het Zuiden in de grond kropen om grondstoffen voor onze smartphones op te delven en we T-shirts van 2 euro normaal vonden.

Waar er in welvarende landen duizenden mensen op straat moesten aanschuiven om wat eten uitgeschept te krijgen en iedere nacht ergens in diezelfde straten een plaatsje moesten vinden om er te slapen.

Waar mensen met waterkanonnen terug gespoten werden, weg van het land waar ze om hulp kwamen vragen.

Landen waar je natuurlijk minder belasting moest betalen naargelang je rijker was.

De som van wat er in de 18 toekomstbrieven waarin de auteurs terugblikken op wat “toen” zo onbegrijpelijk verkeerd was, zo onrechtvaardig, zo bedreigend, ontmoedigend, vernederend en pijnlijk, is zo groot dat er van de warme, lyrische roes (in het filmpje op achtergrond van tsjilpende vogeltjes) plots niet veel meer overblijft en je brutaal laat neerkomen op de koude grond van de huidige, bedreigende werkelijkheid waarin een nieuw soort brutaal primitieve sapiens de leiding in handen aan het nemen is.

Sorry.

Victor De Raeymaeker