Het is niet de eerste keer dat Bert Keizer mij uit een intellectuele penarie helpt (lees zijn repliek op Dick Swaab). En altijd met het zelfde recept: heldere gedachten, klare taal, humor is nooit ver weg en vooral in eender welke context blijft Keizer zichzelf. Het is telkens thuis komen bij Keizer.
Niet dat het boek een 'makkie' wordt, aan het eind had ik het boek minstens twee keer gelezen. Maar wat een huzarenstuk van de auteur om zijn lezer (pupil) mee te nemen van ijle sferen van de Tractatus (1919) naar de alzu menschliche Filosofische Onderzoekingen om uit te monden bij het bijwijlen geestige Ueber Gewissheit.  Hoe de filosoof zelf zien afdalen naar “la vie vécue”. Hoe hij diepte ruilt voor breedte. Met wel één constante: de taal, ons schitterende maar zo overschatte communicatieve vermogen. De typische “taalspelen”. Om te besluiten in de conclusie met de verzuchting: een mens moet in zijn leven nogal wat “aannemen” om te overleven.
Zoals steeds: een lekkere hap… voor de liefhebbers.