6 oktober 2022
Een hapklare historie van Frankrijk
Het thema van dit boek is dat Fransen niet eten maar genieten, praten en zingen over eten en filosoferen over de rol van eten in het leven. Dit boek heeft dan ook een bijzondere ontstaansgeschiedenis. Het idee ontstond immers in Zuid-Londen. Stéphane Hénaut, Fransman die opgroeide in Frankfurt en Nantes, werkt daar op de kaasafdeling van Harrod’s. Hij ontmoet er de Amerikaanse masterstudente Jeni Mitchell. Ze huwen en nu is zij docente oorlogsstudies aan King’s College in Londen en hij werkt in een van de beste fromageries van Berlijn, waar ze ook wonen.
Hij heeft alle moeite om zijn partner te overtuigen hoe lekker de speciale kaasjes wel zijn waarmee hij de koelkast volstouwt. Om haar te overtuigen vertelt hij over de herkomst en de geschiedenis van de kazen. Daarrond weeft hij legendes en anekdotes over de streken waar de kazen vandaan komen. Zijn verhalen hebben succes bij haar en worden uitgebreid tot het Franse eten in het algemeen en de Franse eetcultuur.
Ze besluiten de verhalen te bundelen en in hun historische en sociale context te plaatsen. In Frankrijk valt er zowel over “eten” als over “geschiedenis” een hoop te vertellen. Dat doen Stéphane Hénaut en Jeni Mitchell in het boek “Een hapklare historie van Frankrijk”. Ze struinen door de Franse geschiedenis aan de hand van verhalen over voedsel. Het zijn 52 korte, anekdotische hoofdstukken geworden. Verwacht je niet aan een gedegen historisch geschiedenisboek. Daarvoor kan je dan wel terecht in de lijst van werken uit de “Bibliografie” of in het deel “Noten” aan het einde van het boek.
In “Een hapklare historie van Frankrijk” krijgt de lezer veel weetjes over eten, zonder dat daar altijd een duidelijk lijn in te herkennen valt. Soms blijf je op je honger zitten en hoopte je op meer. Geen nood want ook hier kunnen de aangehaalde werken je weer verder helpen.
“Een hapklare historie van Frankrijk” is een pretentieloos boek om snel door te lezen. Het koppelt culinaire verhalen aan revolutie, oorlog, koningen en landstreken. Beide auteurs onderschrijven het belang van voedsel en weten dat overtuigend over te brengen. Ze gebruiken hiervoor een heldere, leesbare taal en hebben nergens nood aan specifieke (keuken)termen. Enkel de vertaling nam het niet overal even nauw en soms lees je zinnen waar wat fantasie bij nodig is om ze te begrijpen.
In krachtige bewoordingen wordt de extreemrechtse tactiek om de herkomst van het voedsel aan culturele integratie te binden, afgedaan. De culinaire kruistocht van het FN is xenofoob en is Frankrijk onwaardig verkondigen beide auteurs.
De auteurs slagen erin de Franse aard te ontleden en komen tot de tegenstellingen dat je in de Franse keuken zowel grandeur als idiotie terugvindt, ze is tegelijkertijd charmant en bizar, zowel fascinerend als verwarrend.
Een eerlijk boek over heerlijke gerechten die je doen wegdromen. Je kan zo je reis uitstippelen aan de hand van de besproken lekkernijen. Voldoende reden om ze ter plaatse te gaan nuttigen en… genieten
Paul Van Aelst
Meer van Paul Van Aelst
Paul Van Aelst
