12 oktober 2022
God. Een anatomisch onderzoek.
Het is met een bezwaard gemoed dat ik aan deze recensie begin. Laat ik maar meteen bekennen, dit boek ligt me niet. Ik heb het nu voor de helft uitgelezen, en ik heb het opgegeven, ik ben niet masochistisch genoeg om mezelf door de volgende 250 bladzijden te slepen. Wat aanvankelijk best een leuk idee leek, namelijk op zoek gaan naar de anatomische vormen die aan het idee van God verbonden zijn in de loop van de geschiedenis, bleek bij nader toezien een steeds meer bevreemdende exploratie van bepaalde archeologische en literaire bronnen.
Het is weliswaar normaal dat men uitspraken staaft aan de hand van bronnen, maar dan verwacht men enerzijds dat de uitspraken inderdaad gestaafd worden door de bronnen, en anderzijds dat algemene uitspraken terdege gestaafd worden door een aanzienlijk aantal bronnen. Van bij de aanvang zijn de aanvankelijk nog verrassende, maar gaandeweg ronduit bizarre uitspraken van de auteur niet alleen gebaseerd op een bijzonder klein aantal casussen, of zelfs maar een enkel geval, maar in bijna alle gevallen staven ze de uitspraken op geen enkele manier, tenzij in de al te wilde en erotische fantasieën van de auteur. Het begint al wanneer ze de voeten van afbeeldingen van goden ziet als een symbool voor hun mannelijke genitaliën. Als argeloze lezer ga je even mee in die redenering, je hebt immers te maken met een geleerde. Maar allengs word je argwanend. Voor mij kwam de ommekeer toen ze het had over de penis van Jezus Christus, zoals die afgebeeld staat op een schilderij en een gravure, en volgens de auteur duidelijk in ‘prominente erectie’ is. Toen ik de afbeeldingen ging bekijken, bleek dat prominente heel relatief te zijn, en kon ik eigenlijk helemaal geen erectie bespeuren. Zij wel.
En dat is het probleem met dit boek. De auteur beweert van alles, en illustreert die beweringen met talloze verwijzingen, maar de illustraties vormen helemaal geen bewijs voor haar boude uitspraken. Ik waande me stilaan in een boek van von Däniken. Maar bij hem weet je tenminste dat je te maken hebt met een gewiekste charlatan en met simplistische pseudowetenschap en volksverlakkerij. Hier echter is een universiteitsprofessor aan het woord met diploma’s van Oxford en imposante academische credentials. Het boek heeft de allures van een wetenschappelijke publicatie, maar althans naar mijn oordeel is het dat niet. Het is niet objectief, het is onmogelijk ernstig te nemen, het is aberrant. Als dit de nieuwe wetenschap is, dan is het einde zoek.
Maar blijkbaar slikt men dergelijke onzin nu, niet alleen in de media, maar ook in academische middens. Vrijheid van meningsuiting. En wie erop durft wijzen dat de keizer in zijn blootje staat, is ouderwets, vooringenomen of zelfs kwaadwillig.
Kijk, het is mogelijk dat er mensen zijn die dit boek een meesterwerk vinden. Ze doen maar. Het is immers altijd mogelijk dat ik me vergis. Maar in mijn wereld is dit een regelrechte aanfluiting van wat wetenschap moet zijn. Corruptio optimi pessima. Als genoeg mensen onzin als wetenschap gaan verkopen en doen aanvaarden, moeten we er niet van verschieten dat men de wetenschap voor onzin gaat houden.
Geen sterren, dus. Zoals de katholieken vroeger over andere boeken zeiden: te mijden!
Karel D’huyvetters
Meer van Karel D'huyvetters
Geen sterren, dus. Zoals de katholieken vroeger over andere boeken zeiden: te mijden!
Karel D’huyvetters
