28 maart 2023
Humaniserend hek
Dieren hebben menselijke karaktertrekken, daar schreef ik onlangs iets over voor het Humanistisch Verbond. Maar ik had het toen niet over egoïsme bij hulphonden. Meer nog, mijn assistentiehondje toonde me vandaag dat zo'n egoïsme bestaat! Menselijke zelfzucht klinkt eigenlijk beter ...
Eergisteren ben ik niet gaan wandelen met Ukki, het regende de hele dag immers enorm veel en het was ook wel koud. De weerprognoses voorspelden voor gisteren ook niet veel goeds. Af en toe zag ik toch enkele zonnestralen wanneer ik die dag naar buiten keek. Op sociale media las ik regelmatig zelfs iets over regenbogen, maar zelf heb ik er dus geen gezien. Best spijtig, want ik zie dat graag.
Ik trek mijn hond het hesje aan dat haar identificeert als assistentiehond. Dan zie ik hoe ze opgewonden en blij naar de terrasdeur 'huppelt' – ik heb er echt geen ander woord voor – en naar buiten springt. Daar wacht ze normaal gezien aan het hek op me. Ik kan immers met mijn rolstoel enkel via de voordeur naar buiten. Dan rol ik verder naar de tuin met het terras waar mijn scooter staat.
Eens ik de deur sluit, voel ik enkele zware druppels op me vallen. 'Dit kan geen gewone regen zijn', roep ik binnensmonds, maar het kan ook gemompel geweest zijn hoor. Terwijl ik naar het hek van de tuin rol waar normaal gezien Ukki op me wacht zodat ik haar de leiband kan omdoen, zie ik dat het inderdaad hagel is ('hahel', zou mijn West-Vlaamse viendin zeggen). Het wordt zelfs heel snel een hevige bui met kleine kogels van ijs die me bijna pijn doen. Ik weet het, zoals altijd overdrijf ik ook nu weer.
Mijn assistentiehond staat bovendien níét op me te wachten aan het hek. Daarom roep ik haar. Ze komt niet onmiddellijk hoewel ze dat eigenlijk wel zou moeten doen. Ik roep nog eens en nog eens en dan ... zie ik haar van achter een muurtje aan mijn overdekt terras, voorzichtig naar me gluren. Eigenlijk meer met een blik van: 'sorry baasje, maar daar loop ik niet door hoor!'
Boos en tegelijkertijd glimlachend rol ik verder naar haar, ik zou immers hetzelfde gedaan hebben, Terwijl ik over haar (nog droog!) hoofdje wrijf zeg ik haar dan dat het voor háár is dat ik buiten kom en niet om mezelf een plezier te doen. Dat zij mij zou moeten helpen en niet omgekeerd!
Alsof ze me begrijpt of zou antwoorden! Is zij dan dom of ik (wéér)? In geen geval stel ik honden of andere dieren trouwens gelijk aan mensen, maar je behandelt ze gelijkwaardig – of zou ze zo toch soms zo moeten behandelen, denk ik. En u?
Meer van Adil Fraihi