8 mei 2023
Heestih wè
Mijn hulphond maakt me weer sociaal en gelukkig. Daar schreef ik al enkele keren over op meerdere sociale media. Tussen de lijnen kon je toen trouwens altijd lezen dat ik ooit een sociaal wezen ben geweest. Zelfs tijdens mijn donkere, duistere en zelfs pikzwarte periode waarin ik dagelijks een bikkelharde strijd leverde met verschillende demonen. Eigenlijk waren het wereldlijke of aardse plaaggeesten die niets met duivels te maken hebben van eender welke godsdienst. Die bestaan immers niet in mijn wereld en gedachten.
Bijna dagelijks ga ik met mijn hond wandelen. Niet alleen omdat ze dat duidelijk leuk vindt, maar in de eerste plaats gewoon omdat het moet. Tijdens zo'n wandeling spreken mensen me vaak aan. Ze begroeten me dus niet alleen, er volgt daarop ook een kort gesprek over het weer of dieren/honden. Meestal doe ik dit in een beschaafde vorm van het Nederlands. Steeds meer word ik echter herkend als lokale partijvoorzitter en gaat het dan over (politieke) zaken. Eigenlijk zijn dat vooral dingen die plaatselijk zorgen voor ergernis, bezorgdheden, last of zelfs irritatie. Maar soms gaat dat ook over (inter)nationale gebeurtenissen.
Mensen spreken me trouwens in de eerste plaats aan omdat ik rondloop met mijn mooie en zelfs schattige hond. Niet omdat ik mooie ogen zou hebben, herkenbaar zou zijn of omdat ik een andere aparte uitstraling zou hebben. Dat weet ik, aanvaard ik en ik vind het bovendien ook enorm leuk en soms zelfs boeiend of verrassend.
Deze korte babbels begin ik dus altijd in een Nederlands waarop het gemiddeld nieuwsanker jaloers zou kunnen zijn. Ik overdrijf, ik weet het. Nogal snel wordt dit echter een taaltje dat enkel in Bornem wordt gesproken. Dat is het 'Beurrems' en vergis je alsjeblieft niet: het is niet omdat ik een 'exotische' naam heb, dat ik het niet zou kunnen! Een halve eeuw geleden werd ik immers in Bornem geboren en daardoor zou het erg of zelfs zielig zijn het niet te kunnen.
Het 'Beurrems' is daarenboven vaak grappig en daar hou ik wel van. Meer nog, alle dialecten zijn op hun manier geestig. Ook en misschien vooral het West-Vlaams waarin het eerder 'heestih' wordt en ik me daarom alleen al kapot lach. Serieus, de verschillende dialecten maken onze taal rijker. Daar ben ik echt van overtuigd. Dialecten moeten naar mijn mening dus blijven bestaan en er mag, nee móét, mee gesproken worden.
Mijn hulphond doet me dus (nog) meer spreken, zowel in het Nederlands als in het dialect! Behalve hulp bij mijn motorische gebreken en gezelschap, is zo'n assistentiehond dus ook therapeutisch belangrijk. Het dier moedigt me immers aan meer te communiceren over zo wat van alles en dus zo mijn spraak te onderhouden en oefenen. Lachen doe en deed ik vroeger ook al vaker. Een vroeger vriendinnetje noemde me daarom al 'mister sympathico'. Een psycholoog die ik vroeger zag bestempelde me dan weer als 'joviaal'. Gelukkig luister ik niet altijd naar anderen en laat ik me daardoor niet beïnvloeden. En u?
Meer van Adil Fraihi