22 januari 2024
De antizionistische, joodse Mandela
Ik zag hem toen ik amper negentien was, maar het kan eigenlijk ook twintig geweest zijn. Ik weet het niet echt meer, maar dat het in Antwerpen was, daar ben ik dan wel zeker van. Wat ik me ook nog herinner, is dat Abraham Serfaty, de man wiens aanwezigheid me naar daar bracht, me klein deed voelen. Niet omwille van wat hij als gastspreker zei, maar gewoon omdat hij groter was dan ik. Serfaty was een oude, joods-Marokkaanse man die groter leek dan de gemiddelde Marokkaan. Ja, zo had ik hem toen wellicht omschreven. Een echte reus was hij dan ook weer niet.
Bovendien staat hij helemaal niet bekend omwille van een grote gestalte. Het is gewoon hoe ik hem toen zag en hoe ik me hem herinner. Abraham Serfaty werd door anderen immers eerder gezien als de Marokkaanse Mandela. Dit heeft alles te maken met het feit dat hij om politieke redenen heel lang – zeventien jaar! – werd opgesloten en vervolgens enkele jaren in ballingschap leefde. Dit omdat hij niet meteen de beste vriend was van de toenmalige koning Hassan II. Toen die stierf en zijn zoon Mohamed VI koning werd, kreeg Serfaty eerherstel, een loon en zelfs een officiële titel. Ik vermeld bewust een hele resem zaken niet omdat ik eigenlijk geen zin en tijd heb om erover te beginnen.
Wat ik wel zeker kan en wil zeggen is dat Abraham Serfaty een joodse Marokkaan was die verder bekendstond als communistische antizionist die het zionisme bovenal een racistische ideologie noemde. Toen hij na z'n dood in 2010 werd begraven op een joodse begraafplaats in de Marokkaanse hoofdstad Rabat, was er dan ook geen officiële joods-Marokkaanse vertegenwoordiging. Meer nog, er zouden bijna enkel moslims geweest zijn. Over het aantal aanwezige vrijzinnigen is niets bekend.
In tegenstelling tot de meeste Marokkaanse joden had hij dus niets met Israël, waarvan hij het bestaan zelfs niet erkende. Nochtans zijn daar ongeveer één miljoen mensen die een link hebben met Marokko, net zoals ik als echte Vlaming én Bornemnaar ook een link heb met Marokko. En dat is een probleem! Meer nog, het maakt dat Israëlisch-Palestijnse conflict alleen maar moeilijker en ingewikkelder! Ik leg uit.
Als mens vind ik immers dat je eender waar zou mogen leven en wonen. Niet op de manier die gekend is in Israël natuurlijk, maar de wereld is van iedereen (en omgekeerd), toch? De creatie en het bestaan van een staat op basis van geloof kan dus niet naar mijn mening! Dat is immers zoiets als een natie uit de grond stampen op basis van de kleur van ogen en haar. Ik vond het dan ook enorm storend toen mensen en zelfs een (racistische) politieke partij zeiden dat ik 'terug naar mijn land' moest. Het land waar mijn ouders geboren zijn eigenlijk. Marokko dus. Het land waar veel Israëli's dus ook een link mee hebben, maar niet meer dan dat. Wil dit dan ook zeggen dat we een land moeten creëren waarin burgers met een 'vreemde link' niet mogen regeren of besturen en zelfs niet aan politiek mogen doen?
Het komt er dus eigenlijk op neer dat ik blij ben dat ik hier geboren ben en niet in een streek waar mensen sterven en gehaat worden omwille van het feit dat ze Palestijn of Israëli zijn. Stoppen met oorlog lijkt me dan ook het enige juiste in Gaza. En u?
Meer van Adil Fraihi