Die brieven of folders bevatten de dringende vraag om een bedrag te storten waarmee dan allerlei noden van de grootste sukkelaars gelenigd kunnen worden. De bijbehorende teksten vertellen een schrijnend verhaal, de illustrerende foto’s zeggen genoeg, er is dringend geld nodig. U kent ze ongetwijfeld wel, de organisaties zoals Mercy ships, 11.11.11., Kom op tegen kanker, Artsen zonder grenzen, StopAlzheimer. Ik beken, tot nu toe heb ik geen luttele euro gestort. Wie moet ik kiezen? Want ik heb niet voldoende geld om iedereen te helpen. Voorlopig help ik dus niemand. Onherroepelijk gaan de brieven bij het oud papier. Niettemin gaat dit telkens gepaard met een groot schuldgevoel en de steeds door mijn hoofd spelende vraag waarom ik niet met een groot hart een klein bedrag stort. Ik sus mijn geweten door mezelf toe te spreken dat ik geen grootverdiener ben. Toch blijft het knagen.

Daarom richt ik mij tot u. Ik denk namelijk de oplossing gevonden te hebben. Als u mij, net zoals de grote bedrijven, een belastingvermindering geeft, dan zou ik dat vrijgekomen geld kunnen besteden aan de noodlijdende organisaties. Als ik meer zou overhouden, dan zou ik, net zoals de rijke filantropen veel goeds kunnen doen. Weliswaar niet zulke grote bedragen als de laatstgenoemden, maar alle beetjes helpen. Ik besef heel goed dat ik geen lobbygroep achter me heb, maar misschien kunt u zich van uw meest welwillende kant tonen en me deze gunst verlenen? Ik vermoed dat u eerst eens zal nagaan wie ik ben. Ik zal hier dus maar meteen toegeven dat ik niet echt een winstpost ben voor de economie. Mijn excuses, ik werk in de zorgsector, ik besef heel goed dat u mij als een verliespost beschouwt en mij dus toch de volledige belastingpot wil doen betalen. Toch hoop ik dat u eens over uw ongetwijfeld goed hart strijkt en voor mij een uitzondering maakt. Met jullie samengelegde intelligentie is het vast en zeker mogelijk een aanvaardbaar achterpoortje te vinden voor mij. Ik waardeer het nu al ten zeerste. Omdat u mij daarmee van mijn moreel probleem afhelpt. Ik zal me een kleine weldoener kunnen voelen. Ethisch gezien kan u daar toch niets tegen hebben?

Trouwens, dan is meteen ook een mij aangedaan onrecht rechtgezet. Want als bedrijven en organisaties slechts 35% belastingen betalen terwijl ik veel meer betaal, dan vind ik dat onrechtvaardig en een vorm van ongelijkheid. Ik kan op geen enkele manier mijn belastingen 'optimaliseren’. Wanneer vrije beroepen een managementvennootschap kunnen oprichten, dan kan u voor mij toch ook iets uitdokteren? Ik kijk er alvast met veel dankbaarheid naar uit. Ik besef dat het niet eerlijk is tegenover de rest om een uitzondering te vragen, maar weet dat ik eerlijk zal zijn en al het beschikbare geld effectief zal verdelen onder de organisaties die om mijn steun vragen. 

Oei, ik besef nu plots dat ik mijn moreel probleem wil oplossen met een immorele vraag. Ik vraag een voorkeursbehandeling!  Ik blijf dus met een ethisch probleem opgescheept.

Tenzij u natuurlijk net het omgekeerde doet dan wat ik u vraag en alle grote bedrijven én personen met een managementvennootschap evenveel belastingen laat betalen als ik. Dan laat ik mijn vraag vallen. U kan met dat geld dan zelf zorgen dat noodlijdenden hun rechten gevrijwaard worden of hun noden gelenigd worden. Dan kan u zelf kankeronderzoek financieren. Geld maakt gelukkig, zeker als u er wel mee doet, ik weet zeker dat u dat diep van binnen ook vindt. Als u het extra binnengekomen geld goed besteedt, dan houdt u daar een gevoel van rechtvaardigheid aan over. Ik kijk al met spanning uit naar de daadkracht die u ook hier ongetwijfeld ten toon zal spreiden, de verenigingen zullen ademruimte hebben, bijgevolg zal ik minder brieven vinden in mijn bus of tussen mijn krant. Ik dank u nu al van harte voor de komende gemoedsrust.