14 februari 2025
Prins Albert
Dit boek heeft me zwaar gechoqueerd of… misschien juist niet! Het is duidelijk een autobiografisch werk over een pijnlijke en desastreuze vader-zoon relatie.
De prins Albert! Geen pijnlijke piercing doorheen de eikel! Niet Prins Albert van Saksen-Coburg Gotha, de te vroeg overleden echtgenoot van Queen Victoria! Niet de overspelige soldaatkoning Albert I die van die rots donderde in Marche-les-Dames en ook niet prins Albert van Monaco die soms weleens van bil ging met een ‘zwartje’! Nogmaals een overspelige prins en later koning Albert in België? Neen, de Prins Albert in het gelijknamig boek was een berucht rockcafé in Lauwe waar de vader van de schrijver, cafébaas gedurende amper één jaar, meestal meer zoop dan zijn klanten.
“Het ligt niet aan jou”, zeg ik haar. “Het spijt me zo.” Ik huil. Ze omhelst me. Opnieuw troost een slachtoffer een dader. Straks rijd ik naar Vader toe.
‘Prins Albert’, Alexander Deprez
Alexander Deprez schrijft zijn tumultueuze jeugd en zijn eigen demonen van zich af. De hoofdfiguur in dit verhaal is ‘Vader’. Vader is een ongelikte beer, een dronkenlap, een schuinsmarcheerder en wellicht zelf het slachtoffer van een scheefgegroeide gezinssituatie. Marginalen, criminelen, klaplopers, verslaafden, je denkt meestal: “Ver van mijn bed” totdat je hun pad kruist.
“Ik accepteer niet langer de dingen die ik niet kan veranderen. Ik verander de dingen die ik niet kan accepteren.” Angela Davis, 1944, militante, zwarte Amerikaanse activiste.
‘Prins Albert’, Alexander Deprez
Opgegroeid in een warm nest, de juiste school, het klassieke veilige ambtenarenbestaan. Ik val soms steil achterover dat het in deze tijd en in dit Vlaamse land ook heel fout kan lopen. Toen ik voor het eerst, weliswaar en gelukkig als werknemer, een gevangenispoort binnenstapte duurde het wel even vooraleer ik besefte dat er ook nog een andere wereld bestaat met andere normen en waarden maar vooral ‘andere’ mensen. Tijdens het lezen van dit boek kreeg ik precies hetzelfde ongemakkelijke en herkenbare gevoel.
Sometimes I feel so empty so deserted
And so lonely and no one can take that pain away
Don’t break my heart
(‘Don’t Break My Heart’, Vaya Con Dios)
Sometimes I feel so empty so deserted
And so lonely and no one can take that pain away
Don’t break my heart
(‘Don’t Break My Heart’, Vaya Con Dios)
Zoon van Vader voert samen met dochter van Vader doorheen het verhaal van veel vallen en weinig opstaan een hopeloze strijd met de leefwereld van Vader. Hij voelt zich daarbij eenzaam, machteloos en dat werpt een donkere schaduw op zijn eigen relaties. Alexander voelt voortdurend ook de aanwezigheid van een derde imaginaire persoon in zijn omgeving die hem stuurt en/of in de war brengt. Je vraagt je tot op het einde toe af wanneer nu eindelijk de climax komt. Wanneer zal Vader totaal onderuitgaan? Wanneer zal ook zoon van Vader de handdoek in de ring gooien? Zelfmoord? In dit soort verhalen zit er meestal geen happy end. Of toch? Juist daarom heb ik dit werk in één ruk uitgelezen.
Some day, I swear, we’re gonna go to a place where we can do everything we want to and we can pet the crocodiles. ('The Pure and the Damned’, Iggy Pop)
Some day, I swear, we’re gonna go to a place where we can do everything we want to and we can pet the crocodiles. ('The Pure and the Damned’, Iggy Pop)
Is het toeval of zit ik gewoon op het verkeerde spoor? Dit boek doet me sterk denken aan Jan Wolkers, Herman Brusselmans en Dimitri Verhulst. Alexander Deprez doet zijn verhaal min of meer chronologisch met tussenin citaten uit teksten van The Scorpions, Vaya Con Dios, Iron Maiden, Pink Floyd, Iggy Pop, Johnny Cash, Elvis Presley en… Arno! Hij beëindigt zijn boek met twee brieven aan… Dat is uiteraard eerst aan ‘Vader’. “Ik begrijp dat je ooit zoon was. En daarom ben ik niet meer kwaad op je. Nu je drie jaar nuchter bent, begin je dat zelf ook voor het eerst te zien.” (Zoon van Vader) De tweede brief is gericht aan zijn nog ongeboren kind. “Wij behoren tot de mensen zonder macht. Maar wij zijn met velen. De spelregels mogen dan wel niet voor ons geschreven zijn, er komt een dag dat wij ze schrijven.” (Vader van kind)
“De oude man en ik maken oogcontact. Ik knik, tover een ‘Vlaminglach’ (een lach waar je ongemakkelijk je lippen op elkaar drukt tot iets wat op een glimlach lijkt, vaak naar mensen die je niet kent) op mijn lippen.”
‘Prins Albert’, Alexander Deprez
De schrijver, fotograaf, filmmaker en auteur, boeit me en ik volg hem samen met echtgenote Sarah Neutkens vanaf nu zeker van heel nabij op.
Alexander Deprez in een recent interview samen met zijn vrouw Sarah Neutkens: “Ik heb veel geleerd van haar. West-Vlamingen zijn helden in dingen niet uitspreken. Werken en zwijgen. Mijn vader was een alcoholicus, maar daar spraken we vroeger niet over. Het is een thema in mijn boek ‘Prins Albert’ genoemd naar het café dat mijn vader even uitgebaat heeft. Dankzij Sarah had ik de moed om hem dat te laten lezen en erover te praten. Het is niet slecht bedoeld, zei ik hem aan de telefoon. En dan zei hij me: “Als iemand iets fout gedaan heeft, ben ik het wel!” (Sarah Neutkens, 1998, is een gerenommeerde Nederlandse componiste, model, pianiste, kunstenares en schrijfster.)
Michel Ackaert
Meer van Michel Ackaert
Alexander Deprez in een recent interview samen met zijn vrouw Sarah Neutkens: “Ik heb veel geleerd van haar. West-Vlamingen zijn helden in dingen niet uitspreken. Werken en zwijgen. Mijn vader was een alcoholicus, maar daar spraken we vroeger niet over. Het is een thema in mijn boek ‘Prins Albert’ genoemd naar het café dat mijn vader even uitgebaat heeft. Dankzij Sarah had ik de moed om hem dat te laten lezen en erover te praten. Het is niet slecht bedoeld, zei ik hem aan de telefoon. En dan zei hij me: “Als iemand iets fout gedaan heeft, ben ik het wel!” (Sarah Neutkens, 1998, is een gerenommeerde Nederlandse componiste, model, pianiste, kunstenares en schrijfster.)
Michel Ackaert
