26 oktober 2021
Seks in de gevangenis
De auteur was meer dan twintig jaar tewerkgesteld als penitentiair beambte, aanvankelijk in de Nieuwewandeling te Gent, kort daarna in het Penitentiair Complex van Brugge. Gedurende praktisch zijn volledige loopbaan was hij aan deze gevangenis verbonden die hij dus, in alle opzichten, tot in alle hoekjes en kantjes kent.
In deze gevangenis was hij gedurende het grootste gedeelte van zijn loopbaan verantwoordelijk voor de afdeling Bezoek Zonder Toezicht (BZT), in de volksmond wel eens omschreven als intiem bezoek of seksbezoek.
Daarbij ontpopte hij zich als een cipier met een hart voor de gedetineerden, een zachte cipier met mededogen voor de gevangenen en voor hun familieleden. Hij stelde zich bijzonder kies en sereen op in dikwijls erg gênante omstandigheden; hij zorgde voor de verfraaiing en de netheid van de kamertjes en trachtte iedereen zo veel mogelijk op hun gemak te stellen.
Toen de auteur de leiding en toezicht kreeg bij het ongestoord bezoek, stond dit nog maar in zijn kinderschoenen en riep het wel wat vragen op naar veiligheid en noodzaak. Moet dit wel, seks voor de gevangenen? Is dit wel veilig? Er kan van alles gebeuren. Wat kan er op die manier niet binnengesmokkeld worden? Wordt de gevangenis zo niet een vijfsterrenhotel? Ondertussen is de controverse geluwd en is bezoek zonder toezicht in praktisch alle gevangenissen mogelijk.
Naast talrijke anekdotes, soms amusant, af en toe schrijnend, verwijst de auteur regelmatig naar de Masterproef van criminologe Lies Eecloo, Tien jaar ongestoord bezoek in de Vlaamse gevangenissen. Beleid versus praktijk, 2010-2011, dewelke zijn werk wetenschappelijk onderbouwt.
De auteur legde een meer dan normaal engagement aan de dag. Hij nam talrijke initiatieven om het lot van de gevangenen en hun familieleden te verzachten en hen zo veel mogelijk ontspanning te bezorgen. Zijn dadendrang en eigenzinnigheid werden niet altijd gesmaakt door directie en collega's.
De graad van beschaving van een land wordt afgelezen van de manier waarop de samenleving omgaat met zijn zwaksten, zijn gevangenen. De auteur heeft daar in positieve zin toe bijgedragen.
Het besproken werk heeft de verdienste de lezer enig inzicht te verschaffen in het dagelijkse leven in een grote gevangenis, met zijn grote diversiteit aan zowel mannen als vrouwen, en alles wat dit met zich mee brengt.
Het is spijtig dat de auteur geen beroep gedaan heeft op een goede redacteur. Het werk vertoont nogal wat grammaticale fouten en ook de gebrekkige zinsconstructie werkt vaak storend.
Meer van Ignace Claessens
