Boeken lezen en bespreken voor Kritisch Lezen is het enige wat momenteel nog kan. En laat nu net dat hogergenoemde boek van germaniste en doctor in de wijsbegeerte Vandermassen, dat ik eveneens recenseerde, onder herhaaldelijk opflakkerend vuur liggen. Waardoor de twijfelaar in mij weer eens aan het dubben en denken sloeg. Geprikkeld door een aantal negatieve commentaren ben ik opnieuw in het boek gedoken, ook al liggen er nog een aantal nieuwe te wachten.

Het ontbreekt me aan de vereiste adelbrieven om me in de wetenschappelijke strijd te gooien. Aan de kant blijven staan is mijn enige correcte plaats. Maar van daaruit een eigen mening formuleren of een aantal vragen stellen aan klassieke feministen behoort wel tot de mogelijkheden. In mijn recensie ben ik positief over het boek dat een nieuw feminisme promoot. Na herlezing van grote delen van de uitgave blijf ik achter mijn bespreking staan. Griet Vandermassen vertrekt vanuit het evolutionair mensbeeld dat wij als man of vrouw geboren worden met een neurologische uitrusting die heel verschillend is. Haar boek bulkt van het wetenschappelijk bewijsmateriaal daarover. Stellen dat Vandermassen pseudowetenschappelijk te werk gaat, is toch echt wel een heel boude bewering van sommige van haar tegenstanders. Die verdedigers van het genderfeminisme slagen er niet in toe te geven dat we gewoon tot de biologische wezens behoren die allen het resultaat zijn van natuurlijke en seksuele selectie gedurende miljoenen jaren evolutie. Blijven volharden omdat de feiten niet passen in je sociaal-constructivistisch mensbeeld is zoals het licht van de zon ontkennen. De duidelijk anatomische, reproductieve en fysiologische verschillen kunnen onmogelijk enkel het lichaam betreffen en niet ons brein. Het is me een raadsel waarom tegenstanders dat naast zich neerleggen en vasthouden dat de verschillen uitsluitend aan onze opvoeding en cultuur liggen. Hun betoog zal overtuigender moeten zijn, want momenteel maken ze bruggen waar ik zelf niet over raak. Mannen en vrouwen moeten toch niet identiek zijn om sociaal gelijk behandeld te worden? Kan iemand de vraag beantwoorden waarom men die strijd tegen het nieuwe feminisme blijft voeren en nutteloze energie verspilt? Want de noodzaak ervan ontgaat me volledig. Is het niet productiever om de problemen verder aan te pakken? De tweede kwestie waar ik graag een antwoord zou op krijgen, is waarom men de auteur in een bepaalde – rechtse tot zelfs uiterst rechtse – politieke hoek wil categoriseren. Als dat al terecht zou zijn (wat helemaal niet het geval is), dan doet dit hier toch niets ter zake? Bovendien heeft ze aandacht voor mannen werkzaam in 'lagere' beroepsgroepen én pleit ze voor hogere lonen in de overwegend vrouwelijke zorgsector. Dat is toch net het tegenovergestelde van wat een elitaire pleitbezorger van de status quo, zoals de filosofe door sommigen bestempeld wordt, zou doen? Of is er hier gewoon sprake van ad hominem argumenten?

Het boek is vooral heel verhelderend en vaak zeer genuanceerd. Met een klein aantal zaken ging ik niet echt akkoord, maar deze hernieuwde uitgave van haar vorige boek gaf me vooral antwoorden op vragen die ik me al lang stelde. De delen over de man-vrouwverhouding zijn zelfs zeer bruikbaar en kunnen tot meer harmonie leiden tussen beide seksen. Daarom maak ik me de bedenking: hebben de critici het boek eigenlijk (goed) gelezen? Zo niet, dan is kritiek om de kritiek allesbehalve eerlijk of goed voor het debat. En zeker niet om vooruitgang te boeken. Maar daarover ga ik niet eens een fijne sarcastische zin of ironische humor verzinnen. Zelfs een flauw, duidelijk grapje laat ik achterwege. Ik wacht beter gewoon op steviger, eerlijke en gegronde argumenten om me over de streep te trekken. In dat geval ben ik altijd bereid mijn mening te herzien. Ik ben het alvast eens met een opmerkelijke subtitel die ik in een opiniestuk van een oud-feminismeaanhanger tegenkwam: 'Feministen moeten niet bang zijn voor biologie.' Neen, dat moeten ze inderdaad niet.