5 december 2024
De laatste droom
Voor me ligt ‘De laatste droom’, een verhalenbundel van Pedro Almodóvar, de Spaanse regisseur van wie ik sinds ‘Mujeres al borde de ataque de nervios’ (Vrouwen op de rand van een zenuwinzinking, 1988) heel veel films heb gezien. Met deze verhalenbundel debuteert hij als schrijver.
In de inleiding van dit boek stelt hij dat hij zich als kind al zag als een schrijver, maar hij is bekend geworden als cineast van veelal provocerende films. “Van kinds af aan wist ik dat ik schrijver was, ik heb altijd geschreven.”
Pedro Almodóvars films zijn een duidelijke uiting van “la movida”, het uitbundige uitgangsleven na de dood van dictator Franco in 1975. Na zijn dood volgde een proces van democratisering. Jonge kunstenaars uitten zich met werk dat als provocerend, soms zelfs choquerend werd ervaren. Pedro Almodóvars films zijn daar een duidelijke uiting van met elementen als prostitutie, drugs, travestie, homoseksualiteit en kritiek op de katholieke kerk. Met zijn “flashy” kleuren en provocerende inhoud werd Almodóvar een “enfant terrible” in de Spaanse kunstwereld.
Hij werd dus nooit een echte schrijver maar schreef wel. Veel schrijfsels ontwikkelden zich als scenario’s voor zijn films. Maar deze bundeling omvat een aantal korte verhalen die hij in de loop van zijn leven heeft geschreven. Ze lagen in zijn kantoor, samen met andere verhalen die gearchiveerd werden door zijn persoonlijke assistente Lola García. Zij had die opgevist uit “een paar oude blauwe dossiermappen die ze had gered uit de chaos van mijn diverse verhuizingen”, zo stelt de auteur in de inleiding. Sommige teksten gaan zelfs terug de jaren ‘60, de periode voordat Almodóvar naar Madrid kwam.
Vaak is hem gevraagd zijn autobiografie te schrijven, wat hij altijd heeft geweigerd. Anderen wilden zijn biografie schrijven, “maar ik blijf een soort allergie voelen voor een boek dat alleen over mij als persoon gaat”. Almodóvar stelt dat je dit boek moet zien “als een gefragmenteerde, onvolledige en enigszins cryptische autobiografie”.
De verhalen zelf zijn zeer uiteenlopend, zowel qua stijl als qua thematiek. Sommige lezen meer als sprookjes, andere zijn dagboekfragmenten of sluiten veel meer aan bij zijn films of het creatieve proces bij de aanvang ervan. Sommige verhalen verwijzen naar episodes uit de Spaanse geschiedenis, zoals het verhaal over Johanna de waanzinnige. Sommige thema’s van zijn films, zoals het afrekenen met de katholieke kerk, vind je hier terug. Vertrouwd zijn met zijn werk als regisseur helpt om dit alles boeiend te vinden. Op zich zijn de verhalen in deze bundel te wisselvallig van niveau.
Zonder Almodóvars bekendheid als regisseur van succesvolle films zou deze verhalenbundel – volgens mij althans – misschien geen uitgever gevonden hebben. Zie dit boek vooral als een aardigheid naast zijn bekendheid als filmmaker.
Fons Mariën
Fons Mariën
Dit boek werd eveneens besproken door Benny Madalijns.
Meer van Fons Mariën
