Covid-19 zet ook voor haar alles op zijn kop. Wat ooit noodzakelijk was, lijkt er niet meer toe te doen. Zaken waar nauwelijks waardering en aandacht voor was, blijken van wezensbelang. Persoonlijk zoekt Smith uit wat ze moet doen met het leven dat nu in onversneden vorm wordt opgediend, zonder afleiding of opschik. Ze loopt - voor het eerst of opnieuw - in dat veranderde leven een aantal opvallende figuren tegen het lijf die ze heel treffend en accuraat beschrijft. Myron in de rolstoel, Ben met de sterke handen, de Aziatische man in het park, de jongen in de universiteitsbibliotheek, de vrouw met het hondje. Deze mensen intrigeren haar en ze doen haar even wankelen, maar trekken dan telkens een gedachtenproces op gang. Smith behoort immers niet tot de groep die (gewone) mensen achteloos klasseert. Ze observeert minutieus en verrast met haar scherpzinnige kijk. De schrijfster levert geen oude wijn in nieuwe zakken, ze komt regelmatig heel origineel uit de filosofische hoek.

Het stormt in het hoofd van Zadie Smith. Ze kan het zich permitteren achter te blijven met ‘de nutteloze gedachten van een romanschrijver’. Het maakt immers op economisch, persoonlijk, existentieel, praktisch of in welk opzicht dan ook niets uit als ze een dag niet schrijft, geeft ze toe. Dat het ook heel anders had kunnen lopen, beseft ze maar al te goed. Ze beschrijft het in ‘Toevalligheden’. Wijze en eerlijke Zadie staat met beide voeten op de grond.

Het laatste rake essay ‘Postcriptum: minachting als virus’ is de perfecte kers op dit mini-taartje van slechts honderd pagina’s.

Smith heeft op toch wel intense, diep doorvoelde wijze gehoor gegeven aan het citaat van Marcus Aurelius dat ze op de eerste bladzijde plaatste:

‘Het is zonneklaar dat geen andere rol in het leven zo geschikt is voor het beoefenen van de wijsbegeerte als die waarin je je bevindt.’