4 februari 2021
Wiens verhaal is dit?
Terwijl ik hier met plezier mijn vingers geheel en al vrijwillig over het toetsenbord laat bewegen om deze recensie te schrijven, kan ik ze niet gebruiken om de dweil en de stofvod te hanteren, de vensters te wassen of de afwas te doen. Rebecca Solnit zou goedkeurend knikken wanneer ze deze beginzin zou lezen.
Ze vindt verzaken aan taken die volgens de geplogenheden voorrang zouden moeten hebben, geen vorm van egoïsme. Integendeel, ze zou graag ‘loden gewichten hangen aan dergelijke opvattingen zodat ze nooit meer naar het oppervlak komen drijven’.
De met een razende vaart schrijvende Amerikaanse historicus houdt er niet van de zaken omfloerst te omschrijven. Haar in de eerste plaats ferm feministische - betoog vloeit uit haar pen met niet te negeren stelligheid. Indien ze haar schrijfsels zou debiteren, ik zou nauwelijks kunnen volgen.
De met een razende vaart schrijvende Amerikaanse historicus houdt er niet van de zaken omfloerst te omschrijven. Haar in de eerste plaats ferm feministische - betoog vloeit uit haar pen met niet te negeren stelligheid. Indien ze haar schrijfsels zou debiteren, ik zou nauwelijks kunnen volgen.
Ook op papier is het soms aanklampen - af en toe moet ik passages herlezen om er zeker van te zijn dat ik goed begrepen heb wat ze bedoelt. Ze denkt verder en dieper. Ze verrast. Bij het lezen van dit boek krijg ik exact hetzelfde gevoel als bij ‘De Moeder aller vragen’, een vorig boek van haar dat ik een paar jaar geleden las en waarbij ze me meesleepte in een wereld die veraf stond van mijn beschermde versie ervan. De auteur zadelde me toen ook wel op met de vraag of mijn verwondering te wijten was aan mijn naïviteit of aan mijn nuchterheid. Ook in deze uitgave kom ik er niet uit. Om bovendien te weten of het bijkomend gevoel dat ze in herhaling valt klopt, zou ik dat vorige boek grondig moeten herlezen.
Solnit is in ieder geval activiste en feministe tot in de toppen van haar tenen, dat is overduidelijk. De observator in haar ziet haarscherp wan- en mistoestanden, ook deze die zich in een klein hoekje bevinden. Rechtvaardige Rebecca legt er minutieus de vinnige vinger op. Ze houdt dan ook de Amerikaanse maatschappij met argwanende argusogen in de gaten.
Solnit is in ieder geval activiste en feministe tot in de toppen van haar tenen, dat is overduidelijk. De observator in haar ziet haarscherp wan- en mistoestanden, ook deze die zich in een klein hoekje bevinden. Rechtvaardige Rebecca legt er minutieus de vinnige vinger op. Ze houdt dan ook de Amerikaanse maatschappij met argwanende argusogen in de gaten.
Het boek is een verzameling van essays die eerder in tijdschriften en kranten gepubliceerd werden. Ze zijn in deze uitgave gerangschikt in twee delen. Het eerste deel gaat over ‘De schreeuwers en de gesmoorden’. Waarmee ze de winnaars respectievelijk de verliezers van de samenleving bedoelt. En waarbij ze vooral een aantal onmiskenbare onrechtvaardigden tegenover vrouwen belicht. Ook opmerkelijke bekende vrouwen komen in beeld. Ze ziet ze niet als helden maar als katalysatoren van broodnodige verandering.
In het tweede deel zoekt ze ‘Openingen’, manieren om de problemen op te lossen. Ze vindt die ook, de schrijfster is niet pessimistisch. Verandering komt vaak op onvoorspelbare manieren en is mogelijk door samenwerking. Samenháng is er in dit tweede deel niet echt te bespeuren, het is duidelijk dat het op zichzelf staande essays zijn. Ze verklaart een aantal termen, beschrijft de stad New York aan de hand van vrouwennamen, eert een opmerkelijke vrouw en richt zich tot de klimaatactivisten.
Wiens verhaal is dit? Solnit vertelt het verhaal van de bevoorrechten aan de hand van de schrijnende verhalen van de achterblijvers. Ze wil dat er in het huidige Amerika plaats is voor iedereen. Ze voert strijd tegen degenen die niet geloven dat dit kan en doet dat op een verbeten manier, soms nogal heftig en zwart- wit. Ze is boos. Haar boosheid bestempelt ze - en dat is mooi - als een vorm van liefde. Liefde voor de mensen en de dingen waarvan ze houdt en die geschaad worden door machtigen en machtsinstituten. De drijfveren van de activisten - die ze beschrijft en steunt - zijn beschermend, niet wraakzuchtig.
Feministen, klimaatactivisten en mensenrechtenbewegingen stemmen de auteur hoopvol, ze leggen de grondvesten voor een andere maatschappij.
Rebecca Solnit kán schrijven, ze poneert haar overtuigingen origineel met behulp van inventief gebruik van taal. Bovendien is haar betoog vurig, oprecht en betrokken. Nóg een boek over dit onderwerp lijkt me echter overbodig, haar punt is gemaakt. Alleen de moeilijke veldslag moet nog verder geleverd worden.
Meer van Sophia De Wolf
