17 november 2022
De huilende mens
Gisterenavond onverwacht een vreemd moment gehad. Ik heb gehuild en ben aan het bleiten geweest als een klein kind waarvan ze snoep afnamen! Meer nog, het was een reactie die niets te maken had met dat rotlijf van me. Hoewel je natuurlijk zou kunnen denken en zeggen dat multiple sclerose in mijn geval met alles te maken heeft. Maar bovenal stel ik me nu vragen. Niet over religie, hoofddoeken of de maatschappij in het algemeen. Het is de mens in mezelf die raar deed en doet ...
Onlangs had ik het op een sociaal medium over de drie keer waarop ik enorm verliefd was. Nog meer dan al die andere keren dus. Wel, deze week kreeg ik onverwacht bezoek van een meisje waarover ik schreef. Pas op, ik hield me in, want in werkelijkheid was ik niet zomaar verzot op dit meisje. Nee, ik kuste de grond waarover ze liep en likte de mok koffie waarvan ze dronk. Ik overdreef, dat weet ik nu.
Meer nog, ik wou uiteindelijk zelfs met haar trouwen. Mensen die me kennen weten nochtans dat het huwelijk een instituut is waarin ik als radicale vrijdenker niet geloof. En weer overdrijf ik, want ik ben helemaal niet radicaal.
Maar 'gelukkig' haatten haar ouders me. Niet alleen omdat zij Berbers is en ik hen als Arabier dus letterlijk niet begreep of met hen kon communiceren. Nee, zowat al onze opvattingen over politiek, maatschappij en religie verschilden.
Om een lang verhaal kort te maken: ze hoopte dat ik haar zou kunnen helpen omdat ik vroeger consulair bediende was die zelfs een tijdje samenwoonde met een diplomaat. Hij zou het wellicht wel weten, en haar misschien wel kunnen helpen! Ze vroeg me dan ook of ik nog contact met hem heb.
Ik neem mijn laptop en bel hem op zodat hij kan zien wie er bij me zit. Hij antwoordt meteen en moet dan zelfs lachen omdat hij aangenaam verrast is door wie hij naast me ziet zitten. Misschien toch even zeggen dat de man ondertussen getrouwd is en kinderen heeft. Een van de kinderen loopt voor de camera en vraagt haar vader wie ik ben. Ik hoor hem tegen zijn dochter zeggen dat ik een van zijn grootste vrienden ben! Mijn hart brak, gelukkig kon niemand het horen of zien en draaide ik mijn gezicht naar mijn vroegere vriendin alsof er niets was.
Ik rond af: het meisje neemt afscheid van me, ik sluit de deur en stort dan in elkaar. Dikke, zoute tranen rollen over mijn wangen. En eerlijk, er zit wat snot bij ook. Dat voel en proef ik zelfs.
Waarom deed ik dat toch? Is het omdat ik haar terugzag, het meisje dat mijn hart blijkbaar nog steeds sneller doet slaan? De mooie vrouw die niet ouder wordt, maar steeds mooier? Is het dat rotlijf van me? Of misschien toch de diplomaat die tegen zijn dochter zegt dat ik nog steeds een belangrijke vriend ben? Verdomme, de tranen zijn er weer! Ik ben gewoon een mietje, een sulletje of sukkel! Niet? Dat denk ik toch. En u?
Meer van Adil Fraihi